Prvi dio možete pročitati na >>>
Slijedi nastavak:
Do obustave vojne pomoći usaglašene ovim pregovorima i sporazumom održano je još nekoliko važnih sastanaka u kojima su učestovali funkcioneri rođeni u Crnoj Gori.
Godine 1952. i 1953. biće organizovane tripartitne konferencije, prva u Beogradu, druga u Vašingtonu, na kojima su pored jugoslovenske delegacije učestvovali još predstavnici američke, britanske i francuske vojske.
Na njima je razmatrano planiranje i širenje dalje vojne pomoći te predviđane aktivnosti u slučaju napada na Jugoslaviju ili rata u Evropi, a bilo je govora i o modernizaciji jugoslovenske vojske. Šefovi jugoslovenskih delegacija i na prvoj i na drugoj konferenciji bili su Crnogorci – Peko Dapčević i Ljubo Vukčević.
Valja istaći da je druga konferencija protekla puno otvorenije s američke strane budući da je održana nakon Staljinove smrti, pa je za razliku od prve na kojoj je zapad zastupao rezervisani general Hendi, ova bila predusretljivija prema jugoslovenskim zahtjevima.
Čak je s američke strane sugerisano ko bi mogao predvoditi jugoslovensku delegaciju – njima se konstruktivnim činio vojni ataše jugoslovenske ambasade u Vašingtonu, general Danilo Lekić.
Inače, Lekić je rođen u Kraljama kod Andrijevice, učesnik je španskoga rata, a bio je general u partizanskoj vojsci tokom Drugoga svjetskog rata. Na tripartitinim konferencijama pored ostalih sektora pominjan je i crnogorski.
[perfectpullquote align=”left” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]U slučaju rata napad na Crnu Goru i Kosovo mogao se očekivati iz pravca Albanije.[/perfectpullquote]
Što se tiče strateške pozicije, luka Bar kao najjužnija imala je posebnu važnost, a pored nje i Zelenika u Boki Kotorskoj.
Jugoslovenska delegacija istakla je da bi Bar imao poseban značaj ukoliko bi se željeznicom povezao s Beogradom. Te dvije primorske tačke razmatrane su kao mogući važni punktovi za opskrbu preko kojih bi jedan dio materijala bio proliferovan u unutrašnjost Jugoslavije.
Da bi dodatno ojačala svoju odbrambenu poziciju Jugoslavija je 1953. godine potpisala ugovor o prijateljstvu i saradnji s dvije balkanske članice NATO saveza – Grčkom i Turskom.
Sljedeće godine ugovor je prerastao u vojno-poltički odbrambeni savez. Time je u jednoj ravni FNRJ postao dio sistema kolektvine bezbjednosti Zapada budući da su članice Balkanskog pakta garantovale jedna drugoj odbrambenu pomoć u slučaju intervencije.
Na drugome sastanku generalštabova ove tri balkanske zemlje, jugoslovensku delegaciju predvodio je crnogorski general Vučković.
Zapadna pomoć tokom ovog perioda nije bila samo u slanju ratnog materijala. Pored toga Jugoslaviji su omogućavani razni povoljni krediti i pomoć u hrani i sirovinama.
Pored Amerike, pomoć su u znatno manjim količinama slale Velika Britanija i Francuska. Odnos Zapada prema Titu najbolje oslikava rečenica jednog zapadnog diplomate koji je rekao da Tita treba pomagati toliko da ne potone.
[perfectpullquote align=”left” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Važan segment pomoći bilo je slanje američke pšenice, a poznato je da je Nikita Hruščov zamjerao Titu što gradi socijalizam na američkoj pšenici, na što je Tito odgovorio da je američka bolja od sovjetske koja ne dolazi u Jugoslaviju.[/perfectpullquote]
Zapadni, mahom američki i britanski krediti omogućili su ekonomski, industrijski i privredni uspon Jugoslavije. Sve važnije investicije i podizanje važnijih indrustrijskih i privrednih preduzeća otpočeli su pedesetih godina XX vijeka.
Staljinova smrt marta 1953. godine i nastojanje nove sovjetske administracije da se izmiri s Jugoslavijom dovešće do promjena u jugoslovenskoj percepciji geopolitičke situacije.
Više nije postojao permanetni strah od intervencije s Istoka pa je do kraja pedesetih došlo i do obustave zapadne vojne pomoći. Jugoslavija će se truditi da lavira između dvije super sile i dva bloka koja su one predvodile s osnovnom težnjom očuvanja i jačanja svoje nezavisnosti.
Svoj novi put Jugoslavija je tražila kroz Pokret nesvrstanih.
Iako nikad nije pristupila NATO savezu, već je obustavila potpunu preorijentaciju na zapadni sistem kolektivne bezbjednosti, Jugoslavija je zahvaljujući saradnji sa Zapadom uspjela sačuvati svoju samostalnost.
Tito je i nakon obustave vojne pomoći nastavio sarađivati s Amerikom, kao predvodnicom zapadnog svijeta, ali u mjeri koja ne bi izazvala ozbiljniju reakciju Sovjeta.
Nekoliko puta išao je u zvanične pośete američkim predśednicima, koji su takođe dolazili u Jugoslaviju. Kroz različite kreditne i investicijske aranžmane te otvaranjem zapadnih i istočnih tržišta za Jugoslaviju on je uspijevao voditi konstruktivnu beskonfliktnu politiku sa Sjedinjenim Američkim Državama i Sovjetskim Savezom.
Zbog toga je Jugoslavija imala potpuno originalan put u izgradnju socijalizma i bila znatno liberalnija u odnosu na zemlje Varšavskoga pakta. Održavanje veza sa Zapadom garantovalo je Jugoslaviji sigurnost da joj se ne mogu desiti sudbine Mađarske iz 1956. ili Čehoslovačke iz 1968. godine.
NATO i SRJ/SCG – Godine mraka
Veoma uspješnu spoljnu politiku socijalističke Jugoslavije tokom najvećeg perioda njenog postojanja nije ekvivalentno pratila unutrašnja politika.
Nakon ekonomskog buma pedesetih godina XX vijeka indukovanog zapadnim kreditima, od šezdesetih počinje znatno smanjenje napretka. Javljaju se i prve republičke nesuglasice, a nacionalizam počinje prijetiti jedinstvu Jugoslavije.
Nakon Titove smrti 1980. godine sve češće dolazi do preispitavanja avnojevske postavke Jugoslavije koja će biti razbijena izbijanjem građanskog rata. Dezintegracijom socijalističke Jugoslavije biće stvorene nove države, a Crna Gora će zajedno sa Srbijom obrazovati Saveznu Republiku Jugoslaviju.
Od svog osnivanja SRJ nije bila u dobrim odnosima sa Zapadom. Predvođena nacionalističkom elitom koja je propovijedala etničko čišćenje nesrpskog i nepravoslavnog stanovništva na prostoru bivše Jugoslavije koje je odredila kao okvire srpskih zemalja, SRJ je najveći dio svog postojanja provela u ratnom stanju i psihozi koju su pratile međunarodne sankcije, blokade, inflacija i potpuna alijenacija od demokratskog i razvijenog svijeta.
Crnogorsko rukovodstvo koje je na vlast došlo „AB revolucijom“ dalo je podršku Slobodanu Miloševiću u teškim trenucima raspada socijalističke Jugoslavije. Međutim, 1997. godine u najvećoj i vladajućoj crnogorskoj partiji DPS koja je uvođenjem višepartizma proizišla iz Saveza komunista, javiće se struja koja je počela otklon od politike Slobodana Miloševića. Predvodnik nove crnogorske politike bio je Milo Đukanović koji je 1998. inaugurisan za predśednika Republike Crne Gore.
Kad su nemiri koji su počeli na Kosovu 1996. godine zbog neslaganja između Srba i Albanaca prerasli 1999. u rat između vojnih i paravojnih formacija SRJ i tzv. Oslobodilačke vojske Kosova sačinjene od kosovskih Albanaca i albanskih dobrovoljaca u taj sukob umiješaće se NATO.
Crnogorska vlada bila je protivna ratu na Kosovu, a kad je Milošević odbio sporazum s Albancima i proglasio ratno stanje s NATO, crnogorska vlast nije željela pružiti podršku takvim potezima.
[perfectpullquote align=”left” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]NATO bombardovanje SRJ koje je za cilj imalo obustavu rata na Kosovu počelo je 24. aprila 1999. godine.[/perfectpullquote]
Sporazum o prekidu ratnih djejstava potpisan je dva i po mjeseca kasnije – 11. juna.
Operacija napada nosila je kodno ime „Operacija saveznička sila“, a na meti su bili važni vojni, komunikacijski i industrijski centri.
Na teritoriji Srbije u NATO bombardovanju stradao je veliki broj civila – prema podacima Fonda za humanitarno pravo – 454, dok je broj stradalih vojnika SRJ iznosio 300.
Za razliku od Srbije bombardovanje Crne Gore bilo je znatno manjeg intenziteta. NATO je u Crnoj Gori uglavnom gađao vojne ciljeve, kasarnu u Danilovgradu, vojni aerodrom u Golubovcima, radarski centar kod Bara i komunikacijski objekat u Boki Kotorskoj.
Najveće civilno stradanje desilo se u mjestu Murino 30. aprila 1999. kad su projektili koji su gađali most ublili šest civila među kojima je bilo troje đece.
Period u kojem je NATO bombardovao SRJ pokazao je da republike ne vode istu politiku.
Iako je Milošević proglasio ratno stanje i vojnu obavezu, crnogorske vlasti nijesu htjele prihvatiti takvu odluku pa su proglasile „radnu obavezu“.
Pritisak na Crnu Goru vršen je preko federalnih organa i prosrpskih političkih partija od kojih je najorganizovanija bila partija SNP, koja je nastala nakon cijepanja DPS. Srbija je svoju volju nametala i kroz instituciju Vojske Jugoslavije, a po direktivi iz Beograda od pristalica ratne politike Slobodana Miloševića u Crnoj Gori formiran je tzv. „Sedmi bataljon“.
Uz intenzivan propagandni rat protiv Crne Gore pokušana je njena potpuna izolacija budući da je Vojska Jugoslavije u jednom periodu blokirala sve puteve koji vode u nju. Čak je presrijetana i humanitarna pomoć za civilno stanovništvo i skladištena u vojne magazine.
Protivtežu takvome ponašanju VJ crnogorska vlast pokušala je organizovati kroz insitituciju crnogorske policije pošto republika nije imala svoju vojsku.
[perfectpullquote align=”right” bordertop=”false” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Crna Gora bila je na ivici građanskoga rata.[/perfectpullquote]
Pripadnici VJ i „Sedmoga bataljona“ izazivali su manje incidente s lokalnim civilnim stanovištvom. Veoma napeta situacija posebno je do izražaja došla na Cetinju, staroj crnogorskoj prijestonici koja je važila za jezgro crnogorskog suverenizma.
Veći unutrašnji sukobi spriječeni su donošenjem zajedničke deklaracije o miru i toleranciji koju su usvojile sve parlamentarne stranke u crnogorskome parlamentu.
Još prije NATO bombardovanja bilo je jasno da Crna Gora predvođena novim političkim kursom ne želi učestvovati u tuđim ratovima.
Iskustvo rata s najmoćnijim vojnim savezom u istoriji čovječanstva i bombe na tlu Evrope potkraj XX vijeka otrijeznile su jedan dio crnogorske političke elite.
Nova platforma oko koje su se pored procrnogorskog i građanskog dijela DPS počele okupljati sve važnije građanske i kulturne organizacije nastale početkom devedesetih godina kao brana militarizaciji i ratu u Jugoslaviji, te neke procrnogorske i gotovo sve manjinske stranke proklamovala je evropsku budućnost Crne Gore.
Pad Miloševića u Srbiji 2000. godine dovešće do sve otvorenijeg isticanja potrebe obnove crnogorske nezavisnosti i njenog uključivanja u zapadni svijet.
Nova vladajuća garnitura u Srbiji izvršila je bez crnogorskih konsultacija redefisanje Ustava i unitarizaciju države te time Crnu Goru svela na izbornu jedinicu. S crnogorske strane sproveden je bojkot saveznih institucija.
Pod pritiskom međunarodne zajednice 2002. godine obrazovaće se Državna Zajednica Srbija i Crna Gora, oročena na tri godine nakon čega bi države članice stekle pravo na referndum o pitanju daljeg opstanka u toj državnoj tvorevini.
Na referendumu održanom 21. maja 2006. godine crnogorski građani izglasali su obnovu nezavisne Crne Gore.
Ono čime se Crna Gora posebno mogla pohvaliti jeste prihvat izbjeglica koje su zbog rata na Kosovu počele u njoj tražiti pribježište.
Prema zvaničnim podacima u zemlju koja je imala nešto preko 600.000 stanovnika s Kosova je prebjeglo oko 80.000 ljudi, a ukupan broj raseljenih lica registrovanih 1999. godine iznosio je 136.812.
Organizovanje prihvata i prehrane tolikog broja ljudi za tako mali sistem kakav je crnogorski zaista spada u lijepe stranice moderne istorije Crne Gore.
U njoj utočište nijesu tražili samo Srbi i Crnogorci s Kosova, na njenu teritoriju dolazili su i Albanci i Romi. Za razliku od Crne Gore, Vojska Jugoslavije nije se proslavila tokom migracija s Kosova pošto se dešavalo da njeni pripadnici pucaju na migrantske kolone.
U periodu NATO intervencije pripadnici VJ ubili su dvadeset, a ranili šest osoba otvarajući vatru na zbjegove.
(Izvori za fotografije: Nato.int, Znaci.net,